Αν ρίξουμε μία ματιά στον κόσμο που μας περιβάλλει θα δούμε ανθρώπους να τρέχουν συνεχώς και να αφιερώνουν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν κάτι. Κοπιάζουν, ανησυχούν και προσπαθούν να αποκτήσουν τίτλους σπουδών, αξιόλογες θέσεις εργασίας, υψηλές οικονομικές απολαβές, όμορφα σπίτια, όμορφες σχέσεις και άλλα πολλά υλικά και άυλα αγαθά που θα μπορούσε κανείς να γεμίσει σελίδες στην προσπάθειά του να τα καταγράψει λεπτομερώς. Η αγάπη του σύγχρονου ανθρώπου να αποκτήσει αυτά που επιθυμεί είναι τόσο μεγάλη που όχι μόνο αφιερώνει όλη του τη ζωή σε έναν ατέρμονο αγώνα απόκτησης ολοένα και περισσότερων πραγμάτων, αλλά παράλληλα νιώθει ότι συνθλίβεται όταν χάνει κάτι από αυτά που απέκτησε. Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν κατάθλιψη μετά από έναν χωρισμό ή μία απόλυση και κάποιοι αυτοκτονούν όταν χάνουν την περιουσία τους. Ακόμη και οι πιο ψύχραιμοι βιώνουν την απώλεια ενός «αποκτήματος» ως κάτι δυσάρεστο ή ακόμη και οδυνηρό. Είναι όμως αυτό σωστό; Είναι δυνατόν ο άνθρωπος να «υποβαθμίζει» τόσο τον εαυτό του και να επιτρέπει να καθορίζεται η ζωή του από την απόκτηση υλικών και άυλων πραγμάτων; Είναι δυνατόν να μην βλέπει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ύπαρξη και την καλή του διάθεση;
Δυστυχώς, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μάθει να «ετεροκαθορίζεται» και να εξομοιώνεται με αυτό που έχει πετύχει και όχι με αυτό που πραγματικά είναι. Έχει μάθει να ορίζει τον εαυτό του με βάση τους «τίτλους» και τα «αποκτήματα» που έχει. Έχει μάθει να ταυτίζει την επιτυχία με τους τίτλους σπουδών, τα χρήματα και το υψηλό status. Έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί «αφύσικο» το να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος στην περίπτωση όπου απέτυχε σε κάποια εξεταστική διαδικασία ή συνέντευξη δουλειάς ή στην περίπτωση που είχε κάποια ατυχία στην προσωπική του ζωή. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έχει μάθει να καθορίζεται από το τι έχει και όχι από το τι είναι.
Η συναισθηματική πραγματικότητα του σύγχρονου ανθρώπου θα μπορούσε να είναι εντελώς διαφορετική αν μετατόπιζε την προσοχή του από το τι «έχει» στο τι «είναι». Όλα θα ήταν διαφορετικά αν ο άνθρωπος αντί να αγωνίζεται να αποκτήσει χρήματα, αγωνιζόταν πρωτίστως να γίνει πιο παραγωγικός. Αν αντί να αγωνίζεται να βρει μία επικερδή δουλειά, αγωνιζόταν πρωτίστως να γίνει πιο ευρηματικός. Αν αντί να αγωνίζεται να αποκτήσει ένα πτυχίο, προσπαθούσε κυρίως να γίνει πιο έξυπνος. Αν αντί να προσπαθεί διακαώς να διατηρήσει τις διαπροσωπικές του σχέσεις (ακόμη και όταν υπάρχουν προβλήματα), προσπαθούσε με ζήλο να γίνει πιο ευχάριστος και ελκυστικός!
Όλα θα ήταν διαφορετικά αν ο άνθρωπος έκανε μία διαφορετικού είδους «επένδυση». Αν το «χαρτοφυλάκιο» επενδύσεών του δεν αφιερωνόταν αποκλειστικά στην απόκτηση υλικών και άυλων αγαθών αλλά αφιερωνόταν πρωτίστως στη δημιουργία μίας καλύτερης και πιο ισορροπημένης εκδοχής του εαυτού του. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι ένας έξυπνος άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει πτυχία ακόμη και αν αποτύχει σε μία εξέταση. Ένας ευρηματικός άνθρωπος μπορεί να βρει μία επικερδή δουλειά και να αυξήσει τις υλικές του απολαβές ακόμη και αν απολυθεί ή χάσει την περιουσία του. Το ίδιο θα συμβεί και με έναν ευχάριστο και ελκυστικό άνθρωπο που δε θα δυσκολευτεί σε βάθος χρόνου να αποκτήσει επιτυχημένες διαπροσωπικές σχέσεις ακόμη και αν τώρα αντιμετωπίζει μία αποτυχία σε αυτόν τον τομέα. Η επένδυση του ανθρώπου στο να «είναι» κάτι και όχι απλά στο να «έχει αποκτήσει» κάτι φαίνεται να είναι όχι μόνο ασφαλής αλλά και αρκετά κερδοφόρα!
Η κάθε δουλειά περνάει κρίσεις, οι σχέσεις το ίδιο, ενώ τα χρήματα μερικές φορές χάνονται. Αν όμως ο άνθρωπος ορίσει τη ζωή του με βάση το «ποιος είναι» και τι μπορεί να κάνει (και όχι με βάση το τι έχει αποκτήσει), θα έχει όχι μόνο καλύτερη διάθεση, αλλά και την ενέργεια να αγωνιστεί και να αποκτήσει πολύ περισσότερα από όσα φαντάστηκε! Αρκεί να θυμάται το εξής: ότι δεν είναι κάποιος επειδή έχει κάτι, αλλά αποκτά πάντα κάτι επειδή είναι κάποιος…
