O βουλευτής Λάρισας με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, κ. Κώστας Μπαργιώτας, στην ομιλία του στη συνεδρίαση της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την Φαρμακευτική Κάνναβη είπε : «Συζητάμε σήμερα ένα νομοσχέδιο το οποίο στην πραγματικότητα είναι μια δήλωση πολιτικής βούλησης, την οποία τη βλέπω θετικότατα, η οποία, όμως, θα υλοποιηθεί, αν και όποτε, μετά από κάποια χρόνια. Καταλαβαίνω ότι είναι ευαίσθητο το θέμα, όμως με τον τρόπο που περιγράφεται στο νομοσχέδιο, η διάθεση της ινδικής κάνναβης για ιατρικούς σκοπούς θα προέρχεται αποκλειστικά και μόνον από καλλιέργειες εντός συνόρων. Άρα δεν μπορεί να εισαχθεί τίποτα αύριο. Κανένα έτοιμο σκεύασμα με έγκριση για παράδειγμα στη Γερμανία ή στον Καναδά, όπου υπάρχουν φαρμακευτικά ή έλαια ή εκχυλίσματα, δεν μπορεί να εισαχθεί στη χώρα. Αυτό σημαίνει, ότι τα επόμενα 2 με 3 χρόνια με τον τρόπο που είναι δομημένο το νομοσχέδιο και την ελληνική γραφειοκρατία, δεν υπάρχει τίποτα. Συζητάμε για το μέλλον, υπό την προϋπόθεση ότι θα στηθούν καλλιέργειες και μονάδες μεταποίησης και θα ολοκληρωθεί το νομικό πλαίσιο το οποίο με τον πρόχειρο τρόπο που είναι διατυπωμένο το νομοσχέδιο στην καλύτερη περίπτωση θα αργήσουνε πάρα πολύ» .
Σχολίασε επίσης ότι θα πρέπει να επιτραπεί η χρήση φαρμακευτικής κάνναβης: «Το να στερήσεις τη διάθεση ενός φαρμάκου, και μάλιστα σε ομάδες ασθενών με ειδικά χαρακτηριστικά, όπως είναι οι καρκινοπαθείς του τελικού σταδίου και οι χρόνιοι πάσχοντες από σκλήρυνση κατά πλάκας λόγω προκαταλήψεων ή φόβου, είναι – και ηθικά ενδεχομένως – απαράδεκτο. Δε βλέπω, γιατί να μην υπάρχει διαθέσιμο ένα φάρμακο το οποίο θα μπορούσε να ανακουφίσει ασθενείς με βαριά προβλήματα, πάντα σε συζήτηση με το γιατρό του και σε ελεγχόμενο περιβάλλον» τόνισε χαρακτηριστικά.
Κλείνοντας, αναφέρθηκε στις παραλείψεις του νομοσχεδίου όσον αφορά στην αδειοδότηση της ινδικής κάνναβης, επισημαίνοντας ότι «Αν ο ΕΟΦ προσπαθήσει να αδειοδοτήσει με το κείμενο νομικό πλαίσιο αρκετές μορφές ιατρικής κάνναβης, θα έχει πρόβλημα. Υπάρχει το θέμα κατά πόσο μπορούμε εύκολα και γρήγορα να περάσουμε στη διάθεση προϊόντος ινδικής κάνναβης για φαρμακευτική χρήση μέσω του ΕΟΦ, αν υπάρχει το νομικό πλαίσιο. Αν δεν υπάρχει, όμως, θα πρέπει να το δημιουργήσουμε και δυστυχώς το νομοσχέδιο δεν κάνει κανένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Όπως δεν κάνει και κανένα βήμα, για να περάσω και στο επόμενο θέμα της πηγής και από πού προέρχεται το φυτό, στη νομιμοποίηση της κατοχής μιας μικρής ποσότητας από έναν ασθενή που έχει για παράδειγμα σκλήρυνση κατά πλάκας. Αν ένας τέτοιος ασθενής αύριο συλληφθεί με μια μικροποσότητα ινδικής κάνναβης, κινδυνεύει να πάει με την κανονική διαδικασία».
Ακολουθεί η ολόκληρη η ομιλία του κ. Μπαργιώτα:
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΡΓΙΩΤΑΣ: Μιλάμε για ένα θέμα, για τη χρήση και την καλλιέργεια της ινδικής κάνναβης και μάλιστα της δραστικής της μορφής, της μορφής που προκαλεί ευφορία και η πρώτη παρατήρηση και το πρώτο που νομίζω έχουμε όλοι στο μυαλό μας, είναι ότι είναι ένα θέμα που άπτεται και ευαισθησιών και προκαταλήψεων. Είναι ένα θέμα δηλαδή, που ξεφεύγει από τα στενά επιστημονικά κριτήρια για τη χρήση μιας φαρμακευτικής ουσίας για τον α ή β λόγο και έχει κοινωνικές, ιδεολογικές και πολιτικές προεκτάσεις.
Να δηλώσω από την αρχή, ότι η χρήση της φαρμακευτικής μορφής της κάνναβης για ιατρικούς σκοπούς έχει αποδειχθεί σε μεγάλο βαθμό και υπάρχει ένας αυξανόμενος αριθμός χωρών που περνάνε στη νομιμοποίηση της χρήσης της ινδικής κάνναβης για φαρμακευτική χρήση. Οι δράσεις, οι αντιδράσεις οι παρενέργειες είναι ένα καθαρά επιστημονικό θέμα. Υπάρχουν παρενέργειες για την ινδική κάνναβη, ήθελα όμως να σημειώσω στο συνάδελφο που μιλούσε πριν γιατί έχουμε την ίδια ιατρική ειδικότητα, ότι ένας από τους πιο συχνούς λόγους θανάτου ασθενών είναι η χρήση μη-στερινοειδών, αντιφλεγμονωδών φαρμάκων. Φαρμάκων, δηλαδή, που τα αγοράζει κανείς από τα περίπτερα. Θέλω να πω με αυτό ότι δεν υπάρχει φάρμακο, ακόμα και από αυτά της καθημερινής χρήσης, που να μην έχει δυνητικά ακόμη και θανατηφόρες παρενέργειες. Αυτό είναι ένα δεδομένο. Ο λαός μας λέει ότι το λίγο είναι φάρμακο και το πολύ φαρμάκι, αλλά νομίζω ότι είναι ένας πολύ περιεκτικός αφορισμός που αφορά τη χρήση των φαρμακευτικών ουσιών εν γένει, πολύ δε περισσότερο των ουσιών που έχουν παρενέργειες, όπως είναι η ευφορία στην προκειμένη περίπτωση.
Το να στερήσεις τη διάθεση ενός φαρμάκου, και μάλιστα σε ομάδες ασθενών με ειδικά χαρακτηριστικά όπως είναι οι καρκινοπαθείς του τελικού σταδίου και οι χρόνιοι πάσχοντες από σκλήρυνση κατά πλάκας γιατί αυτές είναι οι δύο βασικές ομάδες ασθενών που ενδιαφέρονται για τη χρήση, λόγω προκαταλήψεων ή φόβου είναι – και ηθικά ενδεχομένως – απαράδεκτο. Δε βλέπω γιατί να μην υπάρχει διαθέσιμο ένα φάρμακο το οποίο θα μπορούσε να ανακουφίσει ασθενείς με βαριά προβλήματα, πάντα σε συζήτηση με το γιατρό του και σε ελεγχόμενο περιβάλλον.
Θέλω να πω, ότι είμαστε καταρχήν θετικοί στη λογική της νομιμοποίησης της χρήσης φαρμακευτικής κάνναβης. Το νομοσχέδιο για να μπω στην ουσία του, έχει δύο κομμάτια. Το ένα είναι η διάθεση και η χρήση για ιατρικούς σκοπούς της κανναβινόλης και το δεύτερο είναι η καλλιέργεια και η μεταποίηση. Να μείνω στο πρώτο. Θα συμφωνήσω εν μέρει με τον κ.Βλάση. Ένα από τα προβλήματα που υπάρχουν και είναι έντονο σε αυτό το νομοσχέδιο είναι η προχειρότητα, γιατί ο βαθμός ωρίμανσής του δεν είναι τέτοιος που να μπορεί να εγγυηθεί ότι η ένταση του φόβου και της προκατάληψης στην κοινωνία δεν θα είναι μεγάλη. Θα εξηγήσω μετά για αυτό.
Στο πρώτο θέμα, φαίνεται πολύ λογικό και είναι, ότι όπως λέει το νομοσχέδιο ο ΕΟΦ είναι ο αρμόδιος φορέας για τη γνωμοδότηση και την έγκριση των μορφών κτλ, υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Στις περισσότερες χώρες, εκτός από πολύ μικρές εξαιρέσεις όπως ο Καναδάς για παράδειγμα, η κάνναβη δεν αντιμετωπίζεται και δεν είναι φάρμακο με τη στενή έννοια. Η αδειοδότησή της δεν μπορεί να ακολουθήσει την κλασσική μέθοδο αδειοδότησης ας πούμε της μεθαδόνης η της πεθιδίνης, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν μελέτες ασφάλειας και αποτελεσματικότητας και δεν υπάρχουν μελέτες παρενεργειών όπως υποχρεωτικά από το νόμο πρέπει να υπάρχουν για τα φάρμακα. Πολλές από τις μορφές της, ειδικά αν αρχίσουμε να μιλάμε για ξηρές μορφές ή για τη διάθεση ωμού προϊόντος, με δυσκολία μπορούν να χαρακτηριστούν φάρμακα με την κλασσική έννοια, άρα δεν μπορεί ΕΟΦ εξ όσων γνωρίζω, με το κείμενο νομικό πλαίσιο που το χαρακτηρίζει να επιληφθεί του θέματος.
Γέλασαν κάποιοι με τον ΕΦΕΤ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι τα περισσότερα από τα σκευάσματα ινδικής κάνναβης που συζητάμε ότι θα απελευθερώσουμε να κυκλοφορήσουν, μάλλον στην κατηγορία των συμπληρωμάτων διατροφής, με την υποσημείωση ότι δεν ξέρω κανένα συμπλήρωμα διατροφής που να χρειάζεται κόκκινη συνταγή ή περιορισμούς. Άρα εδώ έχουμε ένα κενό. Δε λέω ότι πρέπει να γίνει έτσι ή αλλιώς, υπάρχει, όμως ένα κενό. Αν ο ΕΟΦ προσπαθήσει να αδειοδοτήσει με το κείμενο νομικό πλαίσιο πολλές μορφές ιατρικής κάνναβης θα έχει πρόβλημα. Άρα λοιπόν εδώ, θα περιμένω να ακούσω και τους φορείς αύριο, γιατί είναι τεχνικά ζητήματα τα οποία μας διαφεύγουν ενδεχομένως και θα είναι καλό να ακούσουμε και τον ΕΟΦ και τους υπόλοιπους, εδώ υπάρχει ένα θέμα. Υπάρχει το θέμα κατά πόσο μπορεί εύκολα και γρήγορα να περάσουμε στη διάθεση προϊόντος ινδικής καννάβεως για φαρμακευτική χρήση μέσω του ΕΟΦ, αν υπάρχει το νομικό πλαίσιο.
Αν δεν υπάρχει, όμως, θα πρέπει να το δημιουργήσουμε και δυστυχώς το νομοσχέδιο δεν κάνει κανένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Όπως δεν κάνει και κανένα βήμα – για να περάσω και στο επόμενο θέμα της πηγής και από πού προέρχεται το φυτό – στη νομιμοποίηση της κατοχής μιας μικρής ποσότητας από έναν ασθενή που έχει για παράδειγμα σκλήρυνση κατά πλάκας, όπως πιστοποιείται από τα ΚΕΠΑ. Αν ένας τέτοιος ασθενής, αύριο συλληφθεί με ένα τσιγαριλίκι κατά το κοινώς λεγόμενο, μια μικροποσότητα ινδικής κάνναβης, κινδυνεύει να πάει με την κανονική διαδικασία.
Το νομοσχέδιο δεν το λύνει αυτό, όπως δεν προβλέπει, επίσης, αυτό που διεθνώς είναι η πρακτική, τη δυνατότητα αυτοκαλλιέργειας. Τη δυνατότητα να καλλιεργεί ο ασθενής, με αυστηρά κριτήρια ακόμα και με ιατρικές βεβαιώσεις κτλ, μια μικροποσότητα ενός, δυο φυτών για ιδία χρήση. Καταλαβαίνω ότι είναι ευαίσθητο το θέμα, όμως αυτό εξασφαλίζει και τα θέματα τιμής που μπαίνουν και υπάρχουν ως ερωτηματικά και το θέμα της διαθεσιμότητας τουλάχιστον μέχρι να λυθεί συνολικά το ζήτημα, μιας και με τον τρόπο που περιγράφεται το νομοσχέδιο, ότι η διάθεση της ινδικής καννάβεως για ιατρικούς σκοπούς θα προέρχεται αποκλειστικά και μόνον από καλλιέργειες εντός συνόρων. Άρα δεν μπορεί να εισαχθεί τίποτα αύριο. Κανένα έτοιμο σκεύασμα με approval στη Γερμανία ή στον Καναδά, όπου υπάρχουν φαρμακευτικά ή έλαια ή εκχυλίσματα, δεν μπορεί να εισαχθεί στη χώρα. Αυτό σημαίνει ότι τα επόμενα 2,3 χρόνια με τον τρόπο που είναι δομημένο το νομοσχέδιο και η ελληνική γραφειοκρατία δεν υπάρχει τίποτα. Συζητάμε για το μέλλον, υπό την προϋπόθεση ότι θα στηθούν καλλιέργειες και μονάδες μεταποίησης και θα ολοκληρωθεί το νομικό πλαίσιο το οποίο με τον πρόχειρο τρόπο με τον οποίο είναι διατυπωμένο το νομοσχέδιο, στην καλύτερη περίπτωση θα αργήσουνε πάρα πολύ. Αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα για να περάσω στην καλλιέργεια.
Δε βλέπω το λόγο γιατί να υπάρχει αριθμός αδειών, εγώ πιστεύω ότι η ζήτηση μπορεί να καθορίσει μια χαρά τον αριθμό των καλλιεργητών, ακόμα και την έκταση. Θα ήθελα να μάθω γιατί κάτω από 4 στρέμματα δεν επιτρέπεται αλλά εν πάση περιπτώσει, ας πούμε ότι αυτό είναι ένα κρίσιμο μέγεθος. Δε βλέπω κανένα λόγο να περιοριστούν, έχω όμως σοβαρές ενστάσεις και επιφυλάξεις για τον τρόπο που είναι διατυπωμένα. Για παράδειγμα, υπάρχει ένας λεπτομερής κατάλογος προϋποθέσεων για να πάρει κάποιος άδεια, χρόνια ποινικό μητρώο κτλ, μόνο που δε λέει ποιος θα τη δίνει την άδεια. Οι τριμερείς των υπουργείων; Που θα καταθέσω εγώ αύριο, μόλις πάρει ΦΕΚ το νομοσχέδιο, την αίτησή μου για να πάρω το χαρτί; Ποιος φορέας θα ελέγχει την καλλιέργεια και θα πιστοποιεί την ποιότητα κατ’ αρχήν, την αξιοπιστία, θα εγγυηθεί το γεγονός ότι μέρος της παραγωγής δεν θα φεύγει για άλλες χρήσεις και θα παραμείνει, αυτά είναι ερωτήματα τα οποία η ελληνική κοινωνία τα έχει και είναι λογικό να τα έχει.
Θα είναι ευχής έργο να υπάρξει ένας φορέας πιστοποίησης ή να ανατεθεί σε κάποιον υπάρχοντα ενδεχομένως. Αλλά νομίζω ότι κάποιος πρέπει να επιβλέπει τις καλλιέργειες από όλες τις απόψεις. Από το εάν χρησιμοποιούν βλαβερά ή όχι φάρμακα στην καλλιέργεια μέχρι το αν η παραγωγή ακολουθεί τους κανόνες που υποτίθεται ότι ο νόμος προβλέπει, όλα αυτά είναι ερωτήματα που δεν απαντώνται στο νομοσχέδιο. Παραπέμπονται στις καλένδες, γιατί η ελληνική εμπειρία λέει ότι αυτές οι Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις και τα Προεδρικά διατάγματα είναι πρακτικά καλένδες.
Άρα λοιπόν καταντούμε να συζητήσουμε ένα νομοσχέδιο – και αυτή είναι η μεγάλη μου επιφύλαξη – το οποίο στην πραγματικότητα είναι μια δήλωση πολιτικής βούλησης, την οποία τη βλέπω θετικότατα, η οποία θα υλοποιηθεί, αν και όποτε, μετά από κάποια χρόνια. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Για τα επί μέρους τεχνικά ζητήματα που υπάρχουν θα επιφυλαχθώ σήμερα. Για τα ζητήματα της φύτευσης σπόρων, της διακίνησης των μονάδων, για κάποιες εναλλακτικές προτάσεις που θα μπορούσαν να γίνουν, κυρίως γιατί περιμένω να ακούσω την τοποθέτηση των φορέων και των υπουργών βεβαίως, γιατί το νομοσχέδιο έχει τεράστια κενά, τα οποία παραμένουν. Καλή τη πίστη, θέλουμε να ακούσουμε προτάσεις και λύσεις, θα κάνουμε κι εμείς σε δεύτερο χρόνο, αλλά νομίζω ότι με τον τρόπο που είναι διατυπωμένο, δεν είναι εφαρμόσιμο σε πραγματικό χρόνο και αυτό είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Θα προσπαθήσουμε στις επόμενες συνεδριάσεις να είμαστε εποικοδομητικοί, προς την κατεύθυνση αυτή και θα περιμένω και τον κύριο υπουργό και τους φορείς την Τετάρτη. Σας ευχαριστώ.