Η αυτοκτονία με τη βοήθεια ιατρών νομιμοποιήθηκε στην Καλιφόρνια όταν ο κυβερνήτης της πολιτείας Τζέρι Μπράουν (Δημοκρατικό Κόμμα) υπέγραψε ένα σχέδιο νόμου, παρά τη σφοδρή αντίδραση θρησκευτικών οργανώσεων και άλλων ομάδων που αφορούν τα δικαιώματα ατόμων με ειδικές ανάγκες (Αμεα).
Ο νόμος βασίζεται σε παρόμοια νομοθεσία στην επίσης δυτική πολιτεία Όρεγκον και επιτρέπει σε γιατρούς να συνταγογραφήσουν φάρμακα που θα φέρουν σε τέλος τη ζωή ασθενών, υπό τον όρο ότι δύο γιατροί συνυπογράψουν ότι ένα άτομο έχει μόνο έξι μήνες ζωής ακόμα και ότι ο ασθενής έχει σώας τας φρένας.
Αιτιολογώντας την υπογραφή ενός νόμου, ο Μπράουν, πρώην σπουδαστής σε ρωμαιοκαθολική σχολή ιερέων, είπε ότι εξέτασε ενδελεχώς τα υπέρ και τα κατά του μέτρου, το οποίο καθιστά την Καλιφόρνια την πέμπτη αμερικανική πολιτεία να νομιμοποιήσει την ευθανασία για ασθενείς που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο μιας ανίατης ασθένειας. Οι άλλες είναι, εκτός από την Όρεγκον που αναφέρθηκε παραπάνω, η επίσης δυτική πολιτεία Ουάσινγκτον, η Μοντάνα και το Βερμόντ ).
Σύμφωνα με το νόμο, που τίθεται σε εφαρμογή την 1η Ιανουαρίου, είναι κακούργημα να πιεστεί κάποιος να ζητήσει ή να πάρει τα σχετικά φάρμακα.
Οι υπερασπιστές της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας είχαν προσπαθήσει για δεκαετίες να πείσουν την πολιτεία να νομιμοποιήσει την πρακτική ως μέθοδο να βοηθήσουν άτομα που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου και άλλους ασθενείς να πεθάνουν με λιγότερο πόνο και να υποφέρουν λιγότερο, αλλά είχαν αποτύχει έξι φορές ως τώρα.
Οι αντίπαλοι του νόμου, μεταξύ των οποίων και η ρωμαιοκαθολική εκκλησία, είπαν ότι ο νόμος θα δώσει την ευχέρεια σε ανήθικους προστάτες ή συγγενείς να πιέσουν ευάλωτους ασθενείς να αυτοκτονήσουν. Είπαν επίσης ότι θα δώσει την ευκαιρία σε ασφαλιστικές εταιρείες να εκμεταλλευτούν φτωχούς ασθενείς με το να προσφερθούν να πληρώσουν για τα φάρμακα αυτοκτονίας αλλά όχι για τις ακριβές θεραπείες που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές.
Ο νόμος συμπεριλαμβάνει ημερομηνία λήξης σε 10 χρόνια, εκτός αν ανανεωθεί – μια ρήτρα συμβιβασμού με νομικούς που ανησυχούσαν για μη-προβλεπόμενες επιπτώσεις όπως η στοχοποίηση των φτωχών, των ηλικιωμένων και των Αμεα.
